Walk The Future

Karen

Ik ben Karen, ondertussen 32 jaar. Ik groeide op tussen de paarden, de honden én vlakbij het bos. Zo één waar je nog echt in kon verdwalen. Ik kan me bijna geen dag herinneren dat ik niet buiten was. Het was een tijd, misschien zelfs nog net een generatie, waarin we zorgeloos op straat konden spelen. Waar we de bossen introkken om hutten te bouwen, te paard rond te rijden, op ontdekking te gaan, en waar we tijdens heel strenge winters met de slee achter het paard hingen.
De goesting om naar buiten te gaan, het avontuur op te zoeken, en de geborgenheid die ik terugvond in een bos… Dat is vandaag nog steeds zo. 

Ik maakte de voorbije jaren verschillende reizen. Doorheen Europa maar ook in Azië en delen van Oceanië. Deze reizen hebben me heel veel geleerd, maar helaas ook dat wij mensen weinig of nog maar nauwelijks echt verbonden zijn met de natuur of met onze omgeving. Van een aftakelend koraalrif in Australië, afvalbergen in Cambodja tot de vele natuurgebieden die plaats moeten maken voor industrie in Europa. Het was en is voor mij op zijn zachts uitgedrukt confronterend. Wanneer komen wij (terug) tot het besef dat de aarde ons niet dient? Maar dat wij deel uitmaken van een groter geheel, een deel waar we zorg voor moeten dragen? 

Het is een vraag die ik me vaker stel, maar die me ook helpt kritisch te zijn ten opzichte van mijn plaats in ons ecosysteem. 
In juli verloor mijn lieve tante de strijd tegen kanker. Ik heb gelukkig vele mooie herinneringen samen met haar. Die koester ik. Maar haar verlies zette me opnieuw aan het denken. Hoe kan het dat zo veel mensen sterven aan kanker? Dat we ons minder bewust zijn van wat we eten, drinken, wat we vervuilen, vernietigen en zelfs wat we inademen? Er ontstond de drang om iets te doen. 
Voor tante Rita én tegelijk voor ons ecosysteem. 
Ik riep mijn beste vriendinnen samen en vertelde over mijn plan. Onze missie met ‘walk the future’ kreeg langzaam meer vorm.

Paulien

Ik ben 25 jaar en sinds 13 jaar ben ik ook Karens stiefzusje. Als kind genoot ik al van de natuur, was ik ‘zot’ van dieren en hield ik van de reizen die ik maakte met mijn ouders. Maar Karen, she took that up a notch. Op mijn 18e mocht ik een maandje met haar mee op avontuur naar West-Australië; enkele jaren later leerde ik ook Helena kennen en trokken we samen door Kroatië; en in 2018 kropen we opnieuw het vliegtuig in om Cambodja te verkennen.

Karen is degene die mij meenam én -neemt op wandelweekends met haar vriendinnen - die ik inmiddels ook mijn vriendinnen mag noemen - en inspireert me telkens opnieuw om de natuur verder in te duiken door haar verhalen, belevenissen en alles wat ze onderneemt. Intussen verblijf ik bovendien in het groenste snoepje van Vlaanderen en dus ook vlak aan een aantal prachtige natuurgebieden. Ik ben elke dag buiten en probeer zoveel mogelijk tijd te maken voor wandelingen in de bossen met mijn paard en onze hondjes - een zaligheid en rustpunt dezer dagen. Het gevoel dichter bij de natuur te staan, doet mij nog 1000 keer meer beseffen hoezeer we onze aarde, en daarmee ook onszelf, tekortdoen. Maar alleen dat besef… is niet voldoende.

Daarom was ik onmiddellijk mee met ook dit idee (van Karen) en kan ik niet wachten om te verbinden in en met het groen. Hopelijk dragen we zo samen toch alvast een eerste klein steentje bij aan een gezondere planeet. Ik hoop ook van harte dat we op deze manier misschien anderen kunnen aansporen om meer de natuur in de trekken en om wat meer stil te staan bij wat onze omgeving nodig heeft. Maar het begint natuurlijk allemaal bij jezelf: ik iemand die enorm veel met de auto rijd (shame on me).

Aangezien we wandelingen zullen ondernemen in het hele land, neem ik me dan ook voor om niet met de auto, maar met de trein België te doorkruisen. Het minste wat ik kan doen, denk ik, om onze geplante bomen niet onmiddellijk teniet te doen. Want ondanks dit initiatief heb ook ik nog een héle weg te gaan inzake een duurzamer leven. Maar goed, dit is alvast stap 1. 

Josephine

Ik was het kind dat er altijd in slaagde vlekken te maken op een pasgewassen broek, in de hoogste boom te klimmen om er nadien niet meer uit te durven, het kind dat opvangcentrum speelde voor allerlei soorten dieren en de wereld wilde redden.
Ik ben nog steeds dat kind. Met dat verschil dat ik de broeken nu zelf moet wassen en de boom meestal ook al zelf uit durf, het opvangcentrum beperkt heb tot paarden en een hond en besef dat de wereld redden begint bij mezelf. Ik wil dat kind blijven.
Het water induiken in de winter, slapen onder de sterren, ploeteren door de modder, blote voeten in het gras, glinsterende ogen, voelen dat ik leef. Ik koester dat kind.